A Catedral Primada de Colombia, oficialmente Sacro Santa Igrexa Catedral Primada Basílica Metropolitana da Inmaculada Concepción de María en Bogotá, é unha igrexa catedralicia de culto católico consagrada á Inmaculada Concepción; é un edificio de estilo neoclásico localizado na Praza de Bolívar de Bogotá, capital do país. A catedral é sede do Arcebispo de Bogotá e por conseguinte do Bispo primado de Colombia, recoñecida co título honorífico de Primada de Colombia polo papa León XIII, a través do Decreto da Congregación Consistorial do 7 de novembro de 1902. O templo foi deseñado por Domingo de Petrés e construíuse entre 1807 e 1823 no mesmo lugar onde anteriormente se ergueron outros tres templos que sucesivamente serviron de catedrais para a cidade. Polo seu significado histórico, valor arquitectónico e cultural foi declarada Monumento Nacional por medio do decreto 1.584 do 11 de agosto de 1975.
Cando os conquistadores españois chegaron á Sabana de Bogotá, o misioneiro frei Domingo de las Casas celebrou a primeira santa misa o 6 de agosto de 1538, nunha modesta capela de bahareque e teitos de palla, e ante un estandarte que repousa na catedral, no lugar onde se puxeron as primeiras pedras para a construción dunha igrexa. O lugar foi denominado polos españois como A nosa Señora da Esperanza.
En 1553, por iniciativa de Frei Juan de los Barrios tomouse a decisión de construír un templo en paredes de tapia e ladrillo no mesmo lugar actual da catedral, de acordo á disposición do Cabido, para o que se convocou a unha licitación pública que lle asignou as obras a Baltasar Díaz e a Pedro Vásquez, asociados ó albanel Juan Rey, cun orzamento de 1.000 pesos. En 1560, despois de gastar máis de 6.000 pesos e á véspera da súa inauguración derrubouse o teito da construción. Malia iso, o 11 de setembro de 1562 o papa Pío VI outorgoulle o título de Catedral.
Doce anos despois, Frei Juan de los Barrios, primeiro arcebispo da cidade, trouxo sobre os seus ombreiros a primeira pedra para unha nova Catedral, dando así exemplo a todos os seus compañeiros e fieis, quen o seguiron lograron almacenar unha cantidade considerable de pedras para a súa construción. A obra iniciouse o 12 de marzo de 1572, no mesmo lugar, coas mesmas condicións que a anterior, é dicir con tres naves, pero cun detalle adicional no que se lle engadiron catro capelas formando unha cruz.
A obra culminou en 1590, coa capela maior cuberta así como os arcos, pero quedando pendentes na súa construción, as catro capelas laterais e as tres naves, para 1678 concluíuse a torre. Esta nova Igrexa, terceira construción da catedral foi notable pola riqueza do seu culto e pola súa capela musical. O 12 de xullo de 1785 prodúcese un forte terremoto na cidade que afecta gravemente a construción, polo cal se toma a decisión de derrubala parcialmente en 1805.
Algúns anos despois da expulsión dos xesuítas de Colombia óptase por pór en servizo como vicecatedral á igrexa de San Ignacio, a cal foi denominada "Vicecatedral de San Carlos" (na honra do rei Carlos III) e atópase a tan só media cuadra de distancia da Praza.
A comezos do século XIX por nomeamento efectuado polo cóengo Fernando Caycedo y Flórez, arcebispo de Colombia, designouse como arquitecto para a reconstrución da catedral ó frade capuchino Frei Domingo de Petrés, o cal estaba amplamente influenciado pola tendencia neoclásica reinante nesa época da historia e que determinou o estilo da reconstrución da Igrexa. Frei Domingo, de orixe española, fillo dun albanel, quen chegou a Santafé de Bogotá en 1792 para exercer o seu oficio de arquitecto, comezando a obra da nova catedral o 11 de febreiro de 1807. Consideróuselle como uno dos arquitectos máis representativos do novo reino de Novo Reino de Granada, e entre outras obras salientan o Observatorio Astronómico de Bogotá, a Basílica da Nosa Señora do Rosario de Chiquinquirá, a Catedral de Santa Fe de Antioquia e a Igrexa de San Miguel, en Guaduas.
Cando morre frei Domingo en 1811 a construción do interior da catedral estaba rematada. As obras restantes foron dirixidas por Nicolás León quen as logra concluír o 19 de abril de 1823. Nese mesmo ano oficiouse a consagración da catedral. A Catedral de Bogotá foi recoñecida co título honorífico de Primada de Colombia polo papa León XIII, a través do Decreto da Congregación Consistorial do 7 de novembro de 1902.
No ano 1943 o arquitecto español Alfredo Rodríguez Orgaz dirixiu as reformas á fachada de acordo cos planos orixinais de Domingo de Petrés. As maiores reformas realizáronse con motivo do Congreso Eucarístico Internacional de 1968 e a visita do papa Paulo VI cando o presbiterio se ampliou até o cruceiro e o altar situouse baixo a cúpula.
