O monte Titano é unha montaña dos Apeninos toscano-romañolos que se eleva a 739 m sobre o nivel do mar. É a maior altura da República de San Mariño e sobre a súa parte noroeste está asentada a capital do país. A causa da súa grande extensión o seu nome con frecuencia é utilizado para referirse á república mesma.
O monte Titano preséntase como un áspero cantil calcáreo, situado relativamente próximo ao mar a respeito da catea dos Apeninos. Emerxe con 200 metros de altitude, sobre un basamento arxiloso, sito a 500 m sobre o nivel do mar. A voo de paxaro dista tan só 13 km do Mar Adriático.
Sobre da súa cima atópanse as tres rochas de San Marino: denominadas Cesta, Guaita e Montale.
Na Era Terciaria, onde agora se sitúa a República sanmarinense, estaba ocupado polo mar. Violentos terremotos provocaban fortes convulsións da superficie terrestre e, a causa dun destes fenómenais sucesos, unha masa rochosa, distante uns 80 km do actual monte, foi erguida e lentamente esbarou cara o Mar Adriático. Esta masa rochosa doe orixe a varios montes, entre os que se poden citar o Fumaiolo e máis o Monte Titano. Consonte os expertos, o Titano está suxeito a un levantamento irregular bradisísmico que fai tremer os edificios na zona da Cidade de San Mariño.
No monte nacen algúnhas correntes de auga, como o San Mariño, que desemboca no río Marecchia en Torello; o Cando, afluente do Marano e máis o Riccione e o Ausa que desaugan en Rimini no Adriático.
Os fósiles de vertebrados atopados nas pendentes do Monte Titano son os máis de peixes, dado que a zona, como se dixo, estivo nun tempo coberta do mar. Abundan os dentes, en especial, de escualos.
A vexetación é típca mediterránea, con árbores como castiñeiros ou cipreses, e arbustos como a xesta. Sobre os penedos do monte Titano aparece a Ephedra nebrodensis, planta típica de Sicilia e de Sardeña.
A fauna é variada, pois conviven rapaces diurnas e nocturnas (peneireiros, curuxas e mouchos) e mamíferos de tamaño grande ou mediano (xabaríns, raposas, corzos, gamos), xunto con outros de pequeno (lebres, donicelas, ourizos-cacheiros, teixugos, garduñas).
De acordo con a lenda, San Mariño, pedreiro de Arbe, perto de Rimini, refuxiouse no monte Titano para escapar das persecucións anticristianas, fundando alí unha comunidade: a República de San Mariño. Artisticamente o santo é sempre representado con o Monte Titano entre as mans.
En 2008, o Monte Titano foi inscrito pola UNESCO na lista do Patrimonio Mundial da Humanidade, xunto con o centro histórico de San Mariño.Segundo o comité selector polo mantemento de San Mariño como unha repúbica libre desde a Idade Media.