O Parque Nacional Torres del Paine é un parque chileno declarado pola UNESCO reserva da biosfera e a oitava marabilla do mundo en 2013.
O Parque Nacional Torres del Paine está situado na Rexión de Magallanes e da Antártica Chilena, comuna de Torres del Payne, provincia de Última Esperanza. A 154 quilómetros ao nordeste de Puerto Natales e a 399 quilómetros ata Punta Arenas, comprende 227.298 hectáreas. Fundouse baixo o nome de Parque Nacional de Turismo Lago Grey o 13 de maio de 1959 cando a principal actividade da zona era aínda a gandaría, por riba dos beneficios do turismo. Chegado o 30 de abril de 1970 o parque suma 11.000 novas hectáreas ao terreo protexido e cambia o nome polo o que é coñecido actualmente: Parque Nacional Torres del Paine.
A súa creación quedou rexistrada no D.S. N° 383 do Ministerio de Agricultura. É coñecido mundialmente polos macizos que lle dan nome, rochas de granito modeladas pola forza do xeo glaciar.
A unidade destaca pola protección das especies de fauna como ñandú, blanquillo ou a coruxa. No respecto aos mamíferos, entre algunhas das 25 especies presentes no parque está o puma, chingue ou o raposo colorado, ademais de distintas clases de réptiles (6), anfibios (3) e peixes (6). Na flora contabilízanse 274 especies de plantas clasificadas en: estepa patagónica, matorral preandino, bosque magallánico (predomina a lenga) e deserto andino.
En 1978 declarouse Reserva da Biósfera polo Programa Home e Biósfera (MAB) da UNESCO.
O Parque Nacional Torres del Paine permite as reservas para campamentos en circuítos de sendeiros de montaña.
Diversos coches de liña recollen e transportan pasaxeiros desde o punto de recollida na lagoa Amarga (CH$4000) e un catamarán sae desde Pudeto cara o Parque, e combina a súa saída con outra recollida en Administración.
A compañía Catamaran Hielos Patagónicos conecta Pudeto co refuxio de montaña Paine Grande.
Os sendeiristas poden obter vantaxe da navegración permitida sobre o glaciar Grey, un cruceiro que une o refuxio Grey co Hotel Lago Grey con vistas ao glaciar.
O parque está atravesado polo río Paine e polo río Serrano. Este último nace no flanco oriental da cordilleira Patagónica, no Campo de Hielo Sur. Sobresae pola súa gran beleza paisaxística, transformando a esta cunca nun gran recurso turístico natural, integrado polas cordilleiras, glaciares, ventisqueiros, lagos e o cordón montañoso das Torres do Paine. A foia hidrográfica posúe unha superficie de 7350 km² e presenta gran cantidade de lagos, entre os maiores que integran a cunca están os lagos Toro.
Dentro dos puntos de interese do río Paine está a súa fervenza no sector da lagoa Amarga, adxacente á ruta que conduce á lagoa Azul. Desde ese punto obsérvanse as Torres do Paine, os tres rechamantes cerros formados por rocas graníticas con forma de agulla que deron nome ao parque. Escaladores de todo o mundo acceden ao itinerario para comezar a subida polas súas paredes verticais, con diversos graos de dificultade. Coñecidos polos nomes de D‘Agostini (sur), central e Monzino (norte).
O río Serrano coñécese como a principal rede fluvial do Parque Nacional Torres del Paine e un dos seus límites naturais. Posúe 38 quilómetros de extensión e o seu caudal permite a práctica da pesca con mosca, namentres que os seus arredores son populares rutas de sendeirismo, e de roteiros para a observación da flora e fauna. A navegación e outras actividades acuáticas tamén son posíbeis debido ás características das aguas que desembocan no lago Toro.
Segundo a clasificación climática de Köeppen, a área que comprende o Parque está incluída na “zona de clima temprado frío e chuvioso sen estación seca” Porén as condicións climáticas son altamente diversas, estas débense ás complicadas formas do Parque e debido a isto é difícil intentar unha caracterización climática da área e as relacións entre os tipos de climas locais.
